Πρώτες Σκέψεις Φοιτητριών που μας γνώρισαν

Λεπτομέρειες

Κατηγορία: Απόψεις Φοιτητών

Δημιουργήθηκε στις Τετάρτη, 09 Μαϊ 2012 12:10

Δημοσιεύθηκε από τον/την Διονυσία και Δέσποινα

Όλοι έχουμε ακούσει τους όρους Αυτισμός, Νοητική Yστέρηση, Σύνδρομο Down. Υπάρχει όμως μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να έχεις ακούσει αυτούς τους όρους και στο να τους γνωρίζεις ή να είσαι σε επαφή με 

άτομα που πάσχουν από αυτές τις ασθένειες. Με αφορμή την εποπτεία που κάνουμε μέσω του Α.Τ.Ε.Ι Πατρών στο τμήμα Κοινωνικής Εργασίας συνεργαζόμενοι με το Ε.Ε.Ε.Ε.Κ Αχαΐας ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με παιδιά που παρουσιάζουν αυτά τα προβλήματα.  Η μέρα που γνώρισα αυτά τα παιδιά 

είναι απερίγραπτη, τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Μούδιασμα, χαρά, απορία, φόβος, αγανάκτηση (η οποία κυρίως αφορούσε το πως τα παιδιά ταλαιπωρούνται από τέτοιες προβλήματα).Αρχικά αντίκριζα παιδιά διαφορετικών ηλικιών, με διαφορετικές ανάγκες όπου το καθένα αποτελεί μια διαφορετική προσωπικότητα. Ίσως είναι δύσκολο να κατανοήσουμε αυτές τις περιπτώσεις και για ποιο λόγο προκαλούνται αλλά είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν αυτά τα παιδιά. 

 Μεγάλη  εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι δίνουν απλόχερα την αγάπη τους. Σε αγκαλιάζουν, σε φιλούν και αρέσκονται με πολύ απλά πράγματα όπως είναι μια ζωγραφιά, μια αγκαλιά, ένα λουλούδι. Έχουν αυτή την αγνότητα στα μάτια τους που λείπει από πολλά άλλα παιδιά της ηλικίας τους. Η αγκαλιά τους περικλείει τόση αγάπη σαν να είσαι δικός τους άνθρωπος ακόμα κι αν δεν σε γνωρίζουν. Χαίρονται στο άκουσμα της μουσικής όπως όλοι μας, τους αρέσει να χορεύουν, να ζωγραφίζουν, να τραγουδούν, να παίζουν και να εκφράζονται με διάφορους τρόπους.

 Καθώς περνά ο καιρός εξοικειώνομαι  μαζί τους και κατανοώ περισσότερο τις ανάγκες τους. Παρατηρώ τον τρόπο με τον οποίο οι καθηγητές τα διδάσκουν (ο οποίος είναι πολύ δύσκολος καθώς έχουν ν' αντιμετωπίσουν διάφορες περιπτώσεις) και πως αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις (όπως είναι η κρίση κάποιου παιδιού) και καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι το έργο που επιτελούν αυτοί οι άνθρωποι. Για να μάθουν τα παιδιά ένα πράγμα θα τους πάρει πολύ χρόνο, ακόμα και μήνες. Έτσι λοιπόν οι καθηγητές θα πρέπει να επιμείνουν μέχρι όλα τα παιδιά που είναι σε ένα τμήμα να μάθουν και έπειτα να συνεχίσουν σταδιακά έως ότου τα παιδιά στο τέλος να έχουν αποκομίσει ορισμένα πράγματα απ' αυτά που τους διδάσκουν. 

Σ' αυτό το σημείο θα πρέπει να πω πως εντύπωση ακόμα μου έκανε παρακολουθώντας μαθήματα όπως είναι η χοροθεραπεία, η κηπουρική, ότι παιδιά με Νοητική υστέρηση, Σύνδρομο Down μπορούν να μάθουν χορό ή να ενασχοληθούν με τη φροντίδα των φυτών. Δεν είχα ιδέα ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Μάλιστα ορισμένα παιδιά προσπαθούν πολλές φορές μέχρι να εκτελέσουν σωστά και με ακρίβεια την εργασία τους. Η καθημερινότητα με αυτά τα παιδιά αποτελεί μια συνεχή εξερεύνηση και συνάμα πρόκληση διότι πέρα από το ότι πρέπει να «μπεις στο δικό τους κόσμο» και να κατανοήσεις τις ανάγκες τους, οι οποίες είναι διαφορετικές κάθε φορά (καθώς το καθένα αποτελεί και μια διαφορετική ολότητα) έχεις να διδαχθείς και να αποκομίσεις πολλά από αυτά!